SEMAN sıf. (ar. şeman). Esk. 1. Sekiz. ‘ —2. Seman-aşere, on sekiz. || Sahn-ı seman, sekiz medrese; Fatih’in kurduğu, dinsel bilimlere özgü medreselere verilen ad. SEMAN a. (fr. cömenf). Anat. Diş köklerini kaplayan sert doku. (Seman, seman- toblast denen çokgen yüzlü hücrelerden oluşur; dişi diş yuvasına bağlayan lifler bunun üzerine yapışır.)
—Metalürj. Bir metalle temas halinde ısıtıldığında kendi kendine ayrışarak yüksek sıcaklıkta elementlerinden birinin ya da daha fazlasının metalin yüzey bölümüne yayınmasını sağlayan madde. (Bk. ansikl. böl.)
—ANSİKL. Metalürj. Semantasyonu gerçekleştirmek için katı, sıvı ve gaz semanlar kullanılır:
—katı semanlar, organik maddelerin tozları, odun kömürü, karbonatlar ve ferrosi- yanürlerden oluşur; en çok kullanılanı, bileşiminde °/o 60 odun kömürü, % 40 baryum karbonat bulunan Caron semanı’dır, —sıvı semanlar, ana maddesi siyanür olan (°/o 75 sodyum siyanür, % 25 sodyum karbonat) karbürleyici ergimiş alkali tuzlardan oluşur;
—gaz semanlar, karbonmonoksit ile gaz halinde hidrokarbonlardır (kokhane gazı, su gazı, propan). Nitrürlemede, sıcakta etkin azot ile hidrojene ayrışan amonyak gazı kullanılır.
